Een rondje kringloop 

In het afgelopen jaar ben ik zo ongeveer hofleverancier van de plaatselijke kringloopwinkel geworden. Een heel groot deel van mijn zo zorgvuldig vergaarde huisraad staat daar nu te wachten op een tweede leven. 

Zo ook afgelopen week. Tussen alle spullen die ik weg ging brengen kon ik nog net een kind kwijt in het wagentje en zo schuifelden we afgeladen vol weer richting onze stek. 

Ik blijf het altijd een beetje ‘een ding’ vinden, zo’n bezoekje. Alle tassen die ik meeneem staan al een poosje te wachten tot ze weggebracht worden. Ik vul ze, sluit ze en kijk er niet meer naar zodat ik geen spijt krijg en de helft er weer uit haal voordat ze hun weg naar de winkel hebben gevonden. Het voelt als een ‘blind date’ maar dan omgekeerd. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik allemaal weg doe, maar heb het (in een bepaalde gemoedstoestand waarschijnlijk) geselecteerd dus nu geen getwijfeld meer! 

In de winkel stort ik dankbaar alle tassen neer. Een vuilniszak vol kleding, een boodschappentas met onbekende huisraad, wat bloempotten en servies en oja... dat beige jasje (auw...)

Als dank krijg ik van een vriendelijke dame (die er overigens direct met mijn bingo spel vandoor gaat), een kortingsbon voor mijn volgende aankoop.

En dan... dan begint het eigenlijk. Elke keer weer sta ik in dubio en maak het mezelf moeilijk. Gewapend met de kortingsbon loop ik een rondje door de winkel. Niet dat ik spullen nodig heb, nee integendeel! Maar waarom doe ik dat extra rondje dan toch? Ik beken... Stiekem ben ik op zoek naar mijn eigen spullen... en dan ineens... ja hoor, ik heb weer beet, daar hangt mijn tas! MIJN TAS! Het voelt een beetje gek om hem hier tegen te komen, alsof ik hem verraden heb. Nu hangt hij hier alleen... Mijn tas, Gekocht in Peru! Nooit gedragen omdat hij zo klein is, maar wel zorgvuldig bewaard en bewaard en bewaard. In gedachten ben ik weer op de markt in cuzco en vergaap me aan al het moois. En ja die tas... hij ruikt nog naar lama... (oja, ook daarom nooit gebruikt). Ik kan de verleiding niet weerstaan, de kortingsbon brand in mijn zak, en... nee! Ik doe het niet! Nee nee nee! 

Het blijft een ‘dingetje’, dat loslaten. Alles wat niet in mijn koffer past laat ik achter. Een helder kriterium, maar ook een beetje streng. Ik bedenk me net op tijd dat mooie herinneringen niet per se in spullen zitten. Ook merk ik de laatste tijd dat juist door het (radicaal) afstand te doen van veel spullen, er juist meer ruimte in mijn hoofd komt voor herinneringen. Maar herinneringen zijn ook niet meer dan herinneringen. Het is voorbij. Het was mooi, goed, lastig of verdrietig, maar het is voorbij. De geestelijke bagage zit veilig opgeborgen in mijn hart en hoofd en de spullen die erbij horen laat ik los. Ik hang de tas terug en ik hoop van harte dat er iemand komt die erg van lama-geur houd en deze tas een tweede leven geeft. 

Ik loop de winkel uit, voel me lichter en opgelucht en strek me uit naar het onbekende wat voor me ligt...

Enkele dagen later loop ik op straat en wordt geconfronteerd met de andere kant van mijn (min of meer gedwongen) opruimwoede. Een vrouw loopt me tegemoet met... Mijn Sjaal om haar hals!!! Serieus! Mijn mooie grijs met roze sjaal. En hoe ik dat zo zeker weet? Omdat hij enkele jaren geleden in Thailand gekocht is en enkele dagen geleden door mij naar de bewuste plaatselijke kringloopwinkel is gebracht. Hoewel ik per direct spijt heb dat ik deze sjaal weg heb gebracht doet het me oprecht goed om te zien dat er nu iemand is die hem draagt! Hij ligt niet meer te verstoffen in een donker hoekje in de kast, maar er is iemand die er (vermoedelijk) blij mee is! En ja, zo moet het zijn... dag sjaal! Het ga je goed! 

‘Al is je leven nog zo mislukt; je kunt er altijd nog over schrijven...’. Ik heb geen idee van wie deze heldere constatering afkomstig is, maar ik ben fan! En ja, schrijven dat kan ik wel! Hoewel mijn leven alles behalve perfect is, wil ik het zeker niet mislukt noemen. Hoe dan ook; ik kan er wel over schrijven! En dat gaan we doen! Welkom op mijn blog! Ik neem je mee op reis. Letterlijk, jullie gaan mee het vliegtuig in, en figuurlijk; de reis van alledag met alle struggles, gelukjes en ongelukjes die erbij horen.

Een blog starten...  waarom zou ik daar überhaupt aan beginnen? Denk ik iets nieuws te brengen in de wereld van het world wilde web? Misschien een beetje...Denk ik zo’n boeiend leven te leven dat jij, beste lezer hierin geïnteresseerd bent? Nou, misschien niet boeiend,  misschien herkenbaar? 

Een blog beginnen enkel en alleen omdat het leuk is? Ja! Zo simpel kan het zijn. 

Ik neem je eerst mee naar ons appartementje in Den Haag. Je treft een wat rommelig geheel, want ja, we zitten al lang in een verhuizing. Langzamerhand maken onze (soms geliefde) spulletjes plaats voor ruimte. Ruimte in ons huis en ruimte in ons hoofd. In de hoek van de kamer kom je Jacky, onze hond, en kampioen slapen tegen. Verder ontmoet je mijn man en onze twee zoons, Joël (bijna 3) en Levi (1). Die laatste twee hoorde je waarschijnlijk al op een afstandje. Het zijn mijn twee temperamentvolle levenslustige knullen, die je ongetwijfeld laten merken dat ze er zijn.

Oké, dat waren wij in het kort, nu terug naar de verhuizing. Want we willen naar Thailand. Zo, dat is eruit. Het voelt een klein beetje als ‘uit de kast komen’. Alsof ik iets moet bekennen of vertellen. En weet je waarom? Omdat wij in ons doorsnee gezinnetje dezelfde struggles doormaken als ieder ander. Omdat wij het net zo spannend vinden als ieder ander en net zo onzeker zijn als jij dat misschien zou zijn. Of juist niet. Misschien en je veel avontuurlijker dan wij en draai jij je hand hier niet voor om. Ik hoor het heel graag van je! Hoe het ook zij; we hebben de knoop doorgehakt en gaan op reis! Reis je mee?

Wat we gaan doen, waar we gaan wonen en hoe we het gaan regelen? We hebben geen vast plan, wel veel ideeen.  Stap voor stap ondernemen we dit avontuur en delen we dit met jullie. Heb je tips of andere opmerkingen? We horen graag van je! Tot snel! 

Even voorstellen...

Even voorstellen...

Hoi, wat leuk dat je deze blog bezoekt, wees welkom! 

Graag vertellen we kort wie we zijn en waarover we onze verhalen schrijven. 

Ons gezinnetje bestaat uit papa Delano, mama Bertina, Joël (bijna 3 jaar) en Levi (1 jaar). Samen zijn we familie Surachot. 

Ons leven is een reis. Een reis naar een soms onbekende bestemming. We nemen je mee op reis door ons leven maar ook op reis naar Thailand, waar we een poosje willen gaan wonen. Dag bij dag reizen we naar ons afscheid uit Nederland toe en gaan we op pad naar het onbekende. Tijdens dit avontuur schrijven we over de dingen die we meemaken, die we ontdekken, tegenvallen, opvallen of wat dan ook. We hopen jou, als lezer deelgenoot te maken van de  (soms alledaagse)avonturen door wekelijks een verhaaltje te schrijven over ons wel en wee. 

Nu we dingen van onszelf met jou, beste lezer, gaan delen, voelt het alsof je een beetje bij ons gaat horen. Dus, welkom binnen onze familie. Reis je mee?