De driftbui...

Sinds een tijdje zijn we in de wondere wereld van de driftbuien/ peuterpubertijd verzeild geraakt. Mijn hele online zoekgeschiedenis staat vol met termen als: driftbuien peuter, ontwikkeling 3- jarige, en woede-uitbarsting peuter. Ik zou een expert moeten zijn en dat ben ik ook... in theorie.

De praktijk blijft weerbarstig, net als onze temperamentvolle, bijna drie- jarige peuter. Iedere dag voeren we dezelfde strijd, de strijd met de tandenborstel. Alle liedjes, filmpjes, grapjes en andere trucjes ten spijt, meneer vind het gewoon een erg vervelende bezigheid en laat dat merken ook. 

Zo ook vandaag. Met de tandenborstel in de hand tover ik mijn aller liefste lach op mijn gezicht en zeg zo neutraal mogelijk: ’kom, we gaan even je tanden poetsen’. Oorlogsverklaring. ‘Nee, nee straks, nee later, nee nee.’ En opeens ben ik het zat. Ik ben het zat om de clown uit te hangen. Ik ben het zat om twee keer per dag deze, in mijn ogen totaal nutteloze, strijd aan te moeten gaan en ik vind dat hij maar gewoon moet luisteren. Te kort door de bocht, ik weet het, maar mijn geduld is op. Langzaam maar heel zeker voel ik de controle wegglijden en voor ik het weet staan peuter en ik schreeuwend tegenover elkaar.  Want... wat als dit gebeurt wanneer we straks op reis zijn? Wat als er een driftbui komt, net wanneer we bij de douane op het vliegveld zijn? Wat als we tijdens het opstijgen met een schreeuwende peuter zitten? Wat als we in Thailand zijn? Familie Surachot al schreeuwend door het land van de glimlach gaat? Ineens is mijn hele toekomstplaatje weg en weet ik zeker dat het niet lukt. Het lukt me namelijk al weken niet eens om onze rommelkast op te ruimen en leeg te halen! Thailand is verder weg dan ooit, evenals mijn energie. Alle ratio is verdwenen. In mijn woede grijp ik naar slaapaap en gooi slaapaap met een woest gebaar door de kamer. Met een zachte plof komt het knuffelbeest naast de hond de terecht, overigens de enige die echt onder de indruk lijkt. 

Inmiddels meld ook dreumes nummer twee zich op het strijdtoneel en onze stemmen vormen een bont spektakel van geschreeuw, gehuil en gescheld. Ho. Wacht. Nee. Stop!

Plotseling realiseer ik me dat dit nooit de bedoeling kan zijn. Ik doe wat ik niet meer gedaan heb sinds ik kinderen heb, ik ga naar het toilet en doe de deur OP SLOT!!! Bozer kan ik beide heren niet krijgen, maar het moet. Voor de lieve vrede. Ik kijk in de spiegel en spreek mezelf streng toe. ‘Jij bent mama! Jij moet iets aan deze situatie doen! Niemand anders! Pak je verantwoordelijkheid! Raap jezelf bij elkaar!’ Mijn eigen reprimande mist zijn uitwerking niet. Gewapend met een diepe zucht, een dosis nieuw geduld en een sausje schuldgevoel, open ik de wc deur en plof op de grond. Twee paar armpjes om m’n nek. Drie paar betraande ogen. Een ‘sorry mama’ in mijn oor. Een ‘sorry Joël’ uit mijn mond en uit mijn hart. Ik besluit na deze uit de hand gelopen driftbui dan ook alle pedagogische richtlijnen en regels overboord te gooien en ga met mijn mannen richting de keuken. Koek en limonade. Dat hebben we nodig. Ik weet: toegeven aan een driftbui, uit den boze. Je emoties verwerken met eten: een doodzonde. Maar het voelt zo goed!

En trouwens, ik krijg binnen nu en een uur toch wel weer een herkansing, schat ik zo in. Er komen nog boze buien genoeg om het wel goed te doen. En ja hoor, de volgende crisis kan ik in alle rust bezweren. Niet volgens de regels, maar vanuit een nieuwe verbondenheid, een connectie met mijn peuter.

Vroeg in de avond plof ik op de bank. Uitgeteld. Toegegeven: het kost me bakken met energie. Het enige wat ik nog aan mijn to-do lijst doe vanavond zijn dingen toevoegen. En Thailand? Dat komt morgen wel...