Een plastic ‘kerst’?

Hij is er weer... die tijd van het jaar waarin we weer zoeken naar kaarsjes, dekentjes, koppen chocolademelk en pantoffels. De tijd waarin de winkeliers van alles uit de kast halen om ons te verleiden ons geluksgevoel vooral bij hen te kopen en waarin we weer oververhitte mede-mama’s, opa’s en oma’s tegenkomen met tassen vol kado’s en heerlijkheden...

Hè bah, wat klinkt dat sceptisch vandaag! Vind je ook niet? Geniet je ook zo van de plastic kerstballen, de led-lampjes en de opblaasslee? Ik wel.... een beetje... Omdat ik me ook door de jaren heen meer en realiseer dat deze sprookjeswereld niet de echte is. Na mijn ‘kerstfeest’ te hebben gevierd in een kindertehuis, tussen de psychiatrisch patiënten, bij daklozen en verslaafden is mijn kerstsprookje langzaamaan afgebrokkeld en ben me de betrekkelijkheid van al dat plastic ‘geluk’ meer en meer gaan beseffen. 

Dit jaar wordt ik hiermee wat extra geconfronteerd. Kerst ziet er ook voor ons wat anders, wat minder sprookjesachtig uit. Dit jaar weer wat minder plastic en wat meer ‘kerst’ voor ons!

Ons huis is bijna leeg. Kaal. Saai. Niet gezellig. Ik twijfel of er een boom moet komen dit jaar. Ja, ruimte zat, dat is het niet, maar een boom tussen de verhuisdozen en rommel? Voor mij hoeft het niet, maar voor de kids... In elk winkelcentrum waar ik met de jongens kom willen ze de kerstbomen aanraken en kijken vol bewondering naar al dat blinkende moois. Ik ontkom er dus niet aan dit jaar wat onbreekbare plastic ballen in te slaan en in ons kale huis de boom voor de laatste keer neer te zetten. Ook wel een wat gevoelig klusje wat ik met liefde nog even uitstel.

Je huis leeg maken is iets, maar zorgen dat er ook niets meer binnen komt is nog veel moeilijker! Hoe vaak vond ik mezelf in het afgelopen jaar weer terug in een of andere budgetwinkel. Altijd was er wel een smoes waarom ik toch iets nodig had. Dat notitieboekje... een pyjamaatje, een klein kadootje, die sjaal... niks kopen is een hele kunst! Verstandig kopen nog veel lastiger. Toch geeft het me meer en meer een gevoel van vrijheid. Loop ik over een markt, in een winkelcentrum of wat dan ook, waarin ik in de verleiding wordt gebracht om van alles mee te nemen, dan is de gedachte aan mijn kleine oranje koffertje genoeg om zaken op waarde te schatten. Wat is me meer waard? Een nieuw, fris begin of een reis die begint met vooral een heleboel zooi die ik straks niet nodig blijk te hebben? Is het product zo waardevol dat ik ermee wil slepen en sjouwen, of ga ik met minder spullen voor een relaxte trip? Een winterjas voor die paar maanden? Mwah, ik heb nog wel wat hangen, een nieuw paar schoenen, die oorbellen misschien? Niet nodig. 

Saai...? Ik beken, soms wel. Leerzaam? Ja! 

Ik loop in de stad. Ik voel me een toeschouwer. Alsof ik er geen deel meer van uit maak. Heb ik in mijn hart al een beetje afscheid genomen? Met mijn handen diep in de zakken kijk ik naar al het moois om me heen. De winkel die bekend staat om zijn spectaculaire december- etalages heeft de kerstafdeling al klaar. Ik zie prachtig gedekte tafels, designservies, een meesterlijk opgetuigde kerstboom. 

De gedachte aan mijn twee levendige jongens haalt me terug. Natuurlijk maken we een sprookjes- kerst, natuurlijk vieren we feest met en voor hen. Maar dit keer zonder design servies (gaat toch alleen maar stuk), glitterjurk of overhemd. Want we kopen niks!

Hoewel... een paar van die kleine overhempjes met bijbehorende strik zijn toch niet zo zwaar, kunnen best mee in de koffer... ik heb ze gezien in de aanbieding... 

Zucht... gaan we weer... 

Ik draai me om en keer terug naar het ‘echte’ leven... 

niks kopen blijft ‘een dingetje...’

Ik krijg het koud en wil naar huis. Naar m’n bank (die hebben we nog;) m’n dekentje en warm koppie thee (of chocolademelk). Ja, hij is er weer die tijd van het jaar! Vergeet tussen de drukte en alle bedrijven door niet te genieten!

Enne... misschien voor jou ook dit jaar wat minder plastic en wat meer ‘kerst’?