Een herinnering en een mooi muziekje

Het is vroeg in de ochtend. Stijf van het zitten in een rare houding wordt ik wakker uit een soort halve slaap. Ik heb een droge keel van de chemische lucht en er hangt een kind over me heen. Gelukkig, het slaapt! Ik bespeur wat beweging om me heen. Hier en daar gaat een stoel omhoog. Dekentjes worden opgevouwen en weg gelegd. De crew is in het keukenblokje druk doende met het opwarmen van koffie en iets van een soort maaltijd. Ergens gaat een raampje 'open'. Lichtstralen verstoren de serene rust die heerste. Ik probeer een glimp op te vangen van wat zich buiten afspeelt, maar zie niets. Hele felle lucht en licht. Geen grond, nog geen bestemming. Nog even geduld. 

Dreumes op mijn schoot roert zich ook, geactiveerd door het licht van buiten. Droge wangetjes en een droge mond. Ik deel het kleine beetje water wat we hebben bewaard. Niet teveel want ik heb geen zin in een nat pak net voor aankomst. Ik smeer wat crème op droge wangentjes en we lijken ineens 'herboren'. Langzaam komen we uit onze oncomfortabele houding en probeer ik wat te rekken en te strekken. Ik moet naar toilet maar ik wil niet. Vies, lastig met dreumes en te lang wachten. Dilemma. Ratio wint het. Ik kan beter nu gaan dan na het ontbijt, wanneer iedereen zich tegelijkertijd naar het toilet moet spoeden. En ach, het valt uiteindelijk alles mee. 

Enigszins verfrist kom ik terug bij onze plek die de afgelopen uren op wonderbaarlijke manier is veranderd in een complete chaos. Het is een slagveld van papiertjes, lege bekertjes, dekentjes, gevallen kledingstukken, brokken speelgoed en af en toe een stuk brood of koek. Gewoontegetrouw begin ik waarmee iedere ochtend begint. Opruimen. O, wat voelt dit als 'thuis'. Zodra de kindertjes 

hun oogjes openen ontstaat er een vreemd soort rommel, zo ook nu. Mijn gescharrel, het gebrabbel van dreumes en de bedrijvigheid van het personeel maakt 'mijn' andere twee mannen ook wakker. Mooi. Precies op tijd. Precies op tijd is onze plek weer toonbaar en komt er... eten! De meest heerlijke afleiding op vliegreizen, vooral met kinderen. We 

proberen het 'eetmoment' zo lang en gestructureerd mogelijk te laten verlopen. Alles om tijd te rekken. Nog anderhalf uur, en dan... dan zijn we er! Ik kan het niet laten een beetje make-up te smeren (een totaal zinloze actie na een vliegreis, maar je moet wat). Een smeerseltje geeft in ieder geval een lekker luchtje want na zo'n onderneming 

valt er wel een en ander te verdoezelen...

Dan, eindelijk...  Gordels moeten vast. Eindelijk gaan we landen. Kids op schoot, een laatste troef ter afleiding en een stiekem moment van verstandhouding met manlief. Want: eerlijk is eerlijk; spannend vinden we het allebei. Altijd, altijd op dit moment vraag ik me af waarom we ons dit eigenlijk aandoen. Samen met man en twee kindertjes hang ik ergens tussen hemel en aarde (ik voel me iets dichter bij 

de hemel:-)) en zal dadelijk landen op een piepklein stipje op de landkaart. Met een schietgebedje en de gedachten aan wat straks komen gaat, ga ik deze sores te lijf. We hebben nou eenmaal gekozen dus we zetten door. Bovendien is terug gaan op dit moment van de reis een beetje ingewikkeld...

En dan... we landen op Suvarnabhumi, de luchthaven van Bangkok. Na het gebruikelijke ritueel van het verlaten van het vliegtuig (wat me altijd veel te lang duurt) komen we aan op de luchthaven. De warmte, de geur en de mensen... Het voelt een klein beetje als thuis. Ik vraag me af of dat zo blijft of niet. Met een vreemde blij- kriebel in mijn buik gaat het avontuur verder. Maar nu.... eerst tanden poetsen! 

'Mama... ik heb honger'. Met een ruk kom ik 'terug op aarde'. Weg dagdroom. Weg herinnering. Een hongerig jongetje vraagt om aandacht en eten. Een ander dreumes- kind scharrelt erachteraan, bang om ook maar iets te missen. Samen met de mannen ga ik op strooptocht in de keuken. Hun favoriete bezigheid. 

Ineens is Thailand weer net zo ver weg als het lijkt en ben ik weer in het vertrouwde Haagse. Niet slecht hoor. Heel vertrouwd, soms heel verrassend. 

Zoals deze week. Samen met dreumes- Levi , die niet meer in zijn wagentje wil, wandel ik door het centrum. Vooral op zoek naar uitdaging en lichaamsbeweging voor meneer. Opeens worden we blij verrast door muziek. Maar èchte muziek! Van ver horen we het geluid van trommels en tamboerijnen. Gezang. Het klinkt vrolijk en trekt met onweerstaanbare kracht. We gaan op het geluid af en ontdekken een grote familie, wel tien volwassenen en acht kinderen, die de sleur van de dag doorbreken met een vrolijke noot. En wat worden we daar blij van. Al in mijn vorige blog schreef ik iets over de straatmuzikant. Ik hou ervan! Inmiddels heb ik mijn eigen 'favorieten', maar deze groep is nieuw voor mij. Met hun vrolijkheid en uitbundigheid nemen ze een deel van het winkelpubliek mee. En ja, ook ik betrap mezelf erop dat helemaal stil staan niet meer lukt... Gelukkig heb ik met dreumes een prima 'excuus' en samen 'huppen' we een poosje rond. Wat een heerlijkheid om zomaar, midden op de doodgewone dag, iets of iemand te ontmoeten die je in een blijde beweging zet! Hierbij opnieuw, een ode aan de straatmuzikant! 

En verder... we leven ons leventje zoals ieder ander. We stressen wat, we lachen, we huilen en we brommen. Ons 'grote doel' komt steeds dichterbij, en daarmee ook allerlei ander nieuws. Op 'slechte dagen' maak ik me druk. Druk over ons verblijf, druk over mijn visum, druk of we wel alles regelen, overal aan denken en druk of we daar wel warm water hebben. Op 'goede' momenten kan ik niet wachten om te vertrekken, eten we ijsjes in Thailand, winkelen we in de shopping Mall en zie ik de kids in korte broek rond een eenvoudig huisje huppelen. We wonen buiten, tot het te warm wordt, we eten noodlesoep en rijst en natuurlijk ken ik de taal binnen no- time. We kennen de buren, hebben geen last van cultuurverschillen en hebben eindeloos geduld, iets wat we natuurlijk heel gemakkelijk leren. We begeven ons in het Thaise verkeer alsof het om een rustig Hollands dorpje gaat en we hebben geen last van ziekte en heimwee. 

Ach, de praktijk zal zich ergens tussen die twee werelden begeven. We gaan het zien!

Reis je mee?