Verkiezingskoorts...

Verkiezingen. Een hot topic de afgelopen week. 
Op woensdag 20 maart stond ik zelf met Levi in het stemhokje (vooruit, hij mocht mee naar binnen omdat men terecht inschatte dat hij nog niet kon lezen). Stemmen blijft wel 'iets' hebben, vind ik. Los van 'zware' termen als 'burgerplicht, kiesrecht en democratie' vind ik het ook leuk om gewoon weer eens een buurthuis in te stappen. Er heerst een bepaald sfeertje wat ik niet kan omschrijven. Nog steeds verbaas ik me over de omslachtigheid van enorme vellen papier (kan dat niet op tabloid formaat), het ouderwetse rode potlood (wat Joël vorige keer mee wilde nemen als kleurpotlood en reden voor drama was) en hecht aan het gevoel wanneer mijn stembiljet in de grote, daarvoor bestemde kliko verdwijnt... (toch een stille hint?) 
Eerlijk is eerlijk; ik heb niet echt de illusie dat mijn stem heel direct 'het verschil' maakt, zoals sommige optimistische propagandafolders me graag doen geloven. 
Het is meer een gevoel van 'doen wat je kan' zonder er daadwerkelijk heel erg in te geloven. Wanneer ik zie welk een politieke aardverschuiving we afgelopen week hebben gehad kan ik niet veel meer dan bedenken dat ik inderdaad gedaan heb wat ik kon. Ook al baatte het niet veel dit keer...

Afgelopen zondag 24 maart stond onze Thaise familie (nadat de verkiezingen 5x zijn uitgesteld) in het stemhokje. De verkiezingen in Thailand volg ik op dit moment met iets meer interesse. Het is nieuw en ingewikkeld voor me, maar intrigerend.
Alleen de cijfers doen me al duizelen. Van de 69,04 miljoen Thai hebben 51 miljoen mensen hun stem uitgebracht. Wat een aantallen. 7,5 miljoen jongeren van 18+ mochten dit jaar voor het eerst naar de stembus. Monniken, gedetineerden en mensen met een psychische stoornis hebben geen stemrecht. In Thailand is een opkomstplicht van kracht en over het algemeen neemt men de oproep om te stemmen om (verschillende redenen) dan ook zeer serieus. 
Zo serieus zelfs dat een Thaise arts op zijn Facebookpagina meldde dat het ziekenhuis op donderdag nog vol met patiënten lag en dat deze hem massaal verzochten infusen te verwijderen zodat zij zondag, ziek of niet, hun stem uit konden brengen. Het ziekenhuis was zondag nagenoeg leeg...

Maar, er valt dan ook wel wat te kiezen... Waar we in Nederland soms moeite hebben met het vinden van de politieke 'kleur' van onze keuze, mag men in Thailand kiezen uit 77 deelnemende partijen. 
Voor de campagne van deze partijen gelden strenge (voor deze verkiezingen door de regerende junta aangepaste) regels. Zo is er een vooraf vastgesteld budget beschikbaar, zijn er haast draconische regels voor het campagne voeren op soical media, mag je geen afbeeldingen van niet- politieke figuren in de campagne gebruiken en mogen affiches in beperkte mate worden geplaatst. Een ouderwets en beproefde manier van campagne voeren is dan ook met geluidswagens rond rijden. De weken voor de verkiezingen vulden de straten zich met pick-up trucks met verkiezingsposters en werd de bevolking met megafoons opgeroepen de juiste keuze te maken.

De oproep vooral je stem te laten horen werd ook door de huidige koning Maha Vajiralongkorn (oftewel Rama X)  ondersteund. In een oude, opnieuw uitgezonden rede van zijn vader, Koning Bhumibol (oftewel Rama IX) roept de koning op om de macht van de 'slechte mensen' in te perken.
In die toespraak zegt wijlen koning Bhumibol:

“Onthoudt alstublieft één belangrijk ding, in alle overheidsdiensten zullen zowel goede als slechte mensen werkzaam zijn. Niemand kan alle mensen goed maken. Om de vrede en orde in het land te handhaven, moeten we, hoewel we niet alle mensen goed kunnen maken, de goede mensen ondersteunen. We moeten goede mensen het land laten besturen en ervoor zorgen, dat slechte mensen niet de macht krijgen om moeilijkheden en onrust te veroorzaken

De indeling van 'goede' en 'slechte'' mensen is gestoeld op het Bhoeddisme en zijn voor de Thai vertrouwde en begrijpelijke begrippen. 

In de avond voorafgaand aan de verkiezingen wordt vanaf 18:00 geen alcohol meer verkocht. Dit verbod is van kracht tot de volgende dag 18:00 uur. 

Heb je eenmaal je politieke keuze gemaakt, dan mag je je melden bij het stembureau in jouw district. Net als bij ons in Nederland neem je een identiteitsbewijs mee. Heb je geen identiteitskaart of is hij verlopen? Geen probleem! Zolang je een document kan overhandigen waar jouw identiteitsnummer op staat ben je welkom. 

En dan de verkiezingen. Hier is veel over te zeggen. Het leger, wat in 2014 al nieuwe verkiezingen beloofde, de afgezette premier Taksin die sinds 2006 in een semi- zelf verkozen ballingschap woont, de strijd tussen roodhemden (pro- Taksin) en zijn tegenstanders, de geelhemden. Tijdens de hele aanloop naar de verkiezingen is deze strijd, hetzij in verdekte vorm, verder gevoerd. Hoewel Taksin niet meer in Thailand woont en zijn (politieke) macht door de junta sterk ingeperkt is, weet hij nog steeds zijn politieke invloed in het land te handhaven. 
Overigens is toeristen nadrukkelijk aangeraden om tijdens de periode voor de verkiezingen geen opvallend rood of geel te dragen, vooral niet in de buurt van Bangkok. 

Spannend werd het politieke spel toen de zus van de huidige koning zich op het politieke speelveld begaf en zich kandidaat stelde (voor een pro- Taksin partij). Een uiterst ongewone stap voor een lid van de koninklijke familie, die geen politieke bemoeienis heeft. Haar kandidatuur is snel 'getackeld' en de partij die haar op de kieslijst had is per direct verboden. 

Oké, ik raak op stoom maar zal je verdere details besparen. 
Hoewel de verkiezingen in Thailand een belangrijk onderdeel voor de prille democratie zijn, is de uitslag vooraf al grotendeels te voorspellen. De huidige legerleider heeft tijdens zijn regeringsperiode de grondwet dusdanig gewijzigd dat hij hiermee zijn politieke positie nagenoeg veilig heeft gesteld, ongeacht de uitslag van de verkiezingen. 

Voor de lage inkomensklasse is dit niet direct gunstig. Tijdens de periode waarin het leger de macht heeft, is de inkomensongelijkheid toegenomen. In 2016 was 58,8 % van de rijkdom in het bezit van 1% van de bevolking. In 2018 was dit al 66,9%. Op nationaal niveau zien we dat de schulden per huishouden toenemen, de werkloosheid stijgt en het leven is in zijn totaliteit duurder geworden. Hierover gaan met regelmaat de gesprekken die we voeren met schoon familie en andere (blanke) inwoners van Thailand.

Hmmmm... ik ga denken... is dit wel een gunstige tijd om ons vertrek te plannen?
Ach... ik weet het niet. Terugkijkend op de afgelopen week waarin zich een aanslag vanuit rechtse hoek in een moskee voltrok, waarin we in Utrecht opgeschrikt werden door grof geweld en waarin een grote groep Nederlanders een duidelijk politiek signaal gaf concludeer ik wat zwartgallig dat de wereld er in zijn algemeen niet heel veel gezelliger op lijkt te worden.

En ach, ik stemde dus ik 'deed wat ik kon'. Ik leef mijn mini leven weer verder en verheug me op een simpele toekomst met voldoende zon, vitamine D, eenvoudig lekker eten en minder stress. 
Ja, met heel veel liefde steek ik mijn naïeve kop (weer terug) in het zand en voel me zoveel gelukkiger!

Geraadpleegde bronnen:

Thailandblog.nl

NOS.nl

Trouw.nl

Trefpuntazie.com

NRC.nl

Pannenkoeken en slijm...

Afgelopen week was het ‘nationale pannenkoekendag’. En dat moeten we in ere houden! Helaas kwam ik er te laat achter en hebben wij op nationale pannenkoekendag met een bakje pasta gezeten. Was ook prima. Bovendien had ik me voorgenomen om voorlopig geen pannenkoeken meer te bakken, gezien het ‘gedoe’ de laatste keer, want...

Ik bakte dus die pannenkoeken. Althans...Ik poetste en kleedde Joël, ruimde de woon- en slaapkamer op, deed in de keuken en spelletje 'proeven en raden' met m’n grote zoon, maakte aantekeningen voor een nieuwe blog, stopte de kleding in de wasmand, bekeek een gemist tv- programma en oja.. bakte ondertussen dus die pannenkoeken. Hectisch als altijd rende ik van activiteit naar keuken en van keuken naar activiteit. Na verloop van tijd ontwikkelde zich een perfect gevoel voor timing en wist ik precies wanneer er een nieuwe lepel beslag in de pan kon en wanneer een en ander nog net niet aan het verbranden was. Eerlijk gezegd voel ik me wel prima bij mijn eigen georganiseerde chaos. Ik maak mezelf wijs de controle en het overzicht over alle activiteiten te hebben en voel me productief. Kortom; een uurtje mulititasken 2.0. Totdat...
'Mama mag ik een pannenkoek?' 'Ja hoor Joël, pak je bord maar uit de woonkamer, hij staat nog op de tafel'. 'Nee'. 'Wat?!'. Vuur uit mijn ogen, stoom uit mijn oren. Ik, arme ik, sta hier de hele ochtend te sloven, te werken en te klooien en meneer is nog te beroerd om een bordje uit de kamer te pakken? Ineens slaat er een stop door en begin ik een tirade over hoe oneerlijk dat allemaal wel niet is. Ik zie niet meer dat ik tegen een peuter van 3 praat, kan  me niet inleven in zijn 'nee' en vind het ineens 'niet meer leuk'. Eigenlijk net als hij...

Gelaten laat peuter de tirade over zich heen komen. Ogenschijnlijk onbewogen. Is hij inmiddels wel een en ander van mama gewend? 
'Mama moet een kopje koffie drinken'. Het is zijn enige commentaar. Rustig draait hij zich om en stapt waardig de keuken uit. Spijker op z'n kop.
'Hij heeft gelijk' denk ik beschaamd. Ben helemaal vergeten mijn dagelijkse portie caffeïne tot me te nemen en heb zwaar last van afkickverschijnselen die ik onbeschaamd afreageer op peuter. 
Gedwee doe ik doe ik wat me opgedragen wordt. Voel me getemd. Een kopje koffie... Maar eigenlijk ben ik apetrots op dit kind. Gewoon, gewoon omdat hij... Nou ja, uiteindelijk omdat hij mijn manneke is eigenlijk. 
Terwijl de koffie loopt, ben ik druk doende de aller-aller-allerlekkerste pannekoek voor mijn kleine held te maken. En dat bord... nou vooruit, dat pak ik ook zelf wel. 
Op advies van mijn kleine man schakel ik terug naar de eerste versnelling en wacht geduldig tot de laatste restjes beslag zijn weg gewerkt. En ondertussen doen we helemaal niks. Dat zogenaamde multitasken is toch ook eigenlijk niks voor mij...

Een paar dagen later ben ik op een regenachtige middag weer met de kinderen thuis. Inmiddels zijn we beland in een fase waarin ik een 'plan A en plan B' moet hebben. Gaan we naar buiten? Wat gaan we doen? Blijven we binnen? Wat gaan we dan doen? We hebben ondertussen een heuse lijst met allerlei spelletjes en activiteiten zodat, op het moment dat creativiteit  ons in de steek laat, er toch nog iets aan te bieden valt. Meestal gaan de dagen 'vanzelf' en worden we wel geleefd, maar op die dooie momenten... 
Lang leve internet! Het is me opgevallen dat iedere rechtgeaarde mama haar kinderen 'slijm'  laat maken. Talloze filmpjes van dreumussen, mama's, maar ook tieners glijden aan me voorbij. Ik swipe van recept naar recept, ondertussen niet begrijpend waarom mama's aan een dergelijke exercitie zouden beginnen. Bah! Slijm maken! Ik vind het onnodig, ik vind het vies en ik vind het gewoon een hoop geklieder voor niks.
Enfin, regenachtige dag. Papa weg. Kinderen vervelen zich. En voor ik het weet ben ik in de weer met lijm, scheerschuim en lenzenvloeistof. 
Ik plant de jongens op de grond in de keuken, pak een bak en promoveer Joël tot 'assistent'. Een rol die hij heel serieus neemt. Inmiddels ken ik het recept uit mijn hoofd en geobserveerd door twee paar ogen beginnen we. Vrijwel direct heb ik al spijt. Het plakt, ellenlange draden slijmerige smurrie over de vloer. Alle goede begin start natuurlijk met voorbereiding. Daar kom ik achter als ik tot in mijn ellebogen onder de witte smurrie zit. Geen doekje in de buurt, geen schort voor gedaan, hoe moet ik nou met vieze handen die lenzenvloeistof pakken? Gelukkig kan ik rekenen op alle support van mijn persoonlijk assistent die druk voor mama doende is.
Maar, naar mate we meer en meer met de lenzenvloeistof aan de slag gaan, ontstaat er toch een soort slijmerig geheel wat niet meer plakt. Gretig kneed Joël met zijn vingers door het witte goedje. Hij is heel er van het 'voelen' en kan zich letterlijk uren vermaken met fluffy, slijmerige speelgoedjes, voel- dingen en nu dus ook slijm. Met de minuut dat het slijm meer en meer 'vorm' krijgt zie ik hem gelukkiger worden. 
Natuurlijk drentelt Levi ook rond in de keuken en vragen we hem of hij ook slijm wil voelen. Met een vies gezicht zegt hij kortdaat 'nee'. Ook na meerdere pogingen is hij niet te verleiden. Veel te vies. Wel is hij druk in de weer met de lenzenvloestof die druppelsgewijs over de keukenvloer uitgestort wordt. 
Als alles en iedereen na een uurtje weer gepoetst is en de helft van het gemaakte 'slijm' al door de gootsteen is gespoeld begrijp ik weer waarom ik dit ook alweer deed. Vanmiddag heb ik de gelukkigste peuter op aarde. Hij is de hele middag aan de tafel in de weer met 'slijm'. We moeten oma bellen om het slijm te laten zien, we moeten het in een speciaal zakje bewaren en naast zijn bed leggen. Zelfs wanneer hij 's nachts half wakker wordt vraagt hij om zijn 'slijm'. 
En eindelijk... nu begrijp ik waarom al die 'youtube-mama's' zich laten verleiden tot het maken van slijm. Succes verzekerd! Laat die regen maar komen! Hoewel...☀️

Op avontuur

Hebben jullie dat ook? Een Bucketlist? Iedereen heeft tegenwoordig een ‘dit-wil-ik-doen-voor-ik-er-niet-meer-ben-lijst’. Er worden zelfs boeken en voorgedrukte bucketlists verkocht zodat je ook hier zelf niet meer over na hoeft te denken. Kijk af en toe in je ‘bucketlist-boek’ en je weet weer wat je te doen staat in het leven.

Nou, weet je... ik beken. Ik ben fan en heb ook een lijst. Ik heb zelfs een boek! Ik vind het heerlijk om weg te dromen bij alles wat nog zou kunnen. Ervan uitgaand dat ik nog genoeg leven voor me heb, alle energie en financiële middelen ligt de wereld open! Vooruit, een exclusief inkijkje in mijn ‘bucketlist’:

• Met man en kinderen op wereldreis
• Egg coffee drinken, natuurlijk het liefst in Hanoi, Vietnam zelf! ( kijk zelf maar, koffie met ei👍🏼) https://youtu.be/AoWhCJHpYpI
• Een boek schrijven, of twee of drie
• Vloeiend een andere taal spreken
• En nog heel erg veel meer.

Is het allemaal realistisch? Ach vast niet, maar weet je, als er niets meer te dromen is ga je dood. Tenminste... ik dan... denk ik.

Bovendien denk ik dat zo’n bucketlist wel met me mee zal groeien en zal er over een aantal jaar iets op staan als: nog 1x biefstuk eten met mijn eigen tanden of de rollator race winnen.

Hierover nadenkend besef ik me dat deze dromen leuk en misschien zelfs waardevol zijn (beginnen niet heel veel acties met een droom of gedachte?) maar dat dit alles uiteindelijk niet eens het grootste avontuur is. Natuurlijk klinkt het groots om naar Thailand te vertrekken, klinkt het bijna surrealistisch om alles achter je te laten, maar eigenlijk.... voor mij is het grootse en meest spannende avontuur het grootbrengen van onze jongens. Dat is tien keer zo 'eng' dan verhuizen of andere ‘dwaze’ dingen doen.

Is het namelijk niet wat veelomvattend, het ‘totaalpakket’ in de opvoeding? Het lichamelijke stuk, maar ook geestelijk, emotioneel, cognitief, sociaal. Zijn de tanden goed
gepoetst, wat zit er nou weer voor rare bobbel achter dat oortje, spelen ze wel genoeg met andere kindjes, klimmen en stoeien ze wel genoeg, eten ze goed en worden ze uitgedaagd? Bieden we ze voldoende te puzzelen, kleuren, ontdekken? Prikkelen we de boys om zich te ontwikkelen? Voelen ze zich veilig, vertrouwd? Hebben ze genoeg rust? Zitten we er teveel bovenop of juist te weinig? Waarom snap ik de boze buien van de jongens soms niet en waarom schoot ik nou weer uit mijn slof terwijl het niet nodig was?

En voor later: krijgen ze genoeg te zien van kunst, cultuur, geschiedenis, sport, godsdienst? Groeien ze op in een stimulerend sociaal klimaat? Pffff... en weet je wat het ergste is? Je kunt het maar 1x doen! We krijgen als papa en mama maar één kans om het goed te doen of te verknallen. En trouwens... wie geeft de garantie dat, wanneer wij alles ‘goed’ zouden doen, het ook daadwerkelijk ‘goed’ met de jongens komt? Niemand. Helemaal Niemand. En daarom is dit een super spannend avontuur. Een avontuur waarin wij de regie niet hebben en een avontuur waar we nooit meer uit kunnen (of willen) stappen. Het ultieme ‘wie A zegt moet ook B zeggen-avontuur’. Geen weg terug.

‘Voelen, moet je’, advies van manlief. ‘Gewoon aanvoelen wat ze nodig hebben. Je hebt je intuïtie toch?’ Eerlijk is eerlijk, mijn intuïtie zegt de laatste tijd niet heel veel meer dan ‘slaap’ of ‘koffie’. Met deze twee ingrediënten ga ik de wereld en de jongens niet redden.

Pffff pittig hoor...Ik ga terug naar mijn mannen. Geef ze een extra knuffel en fluister een extra gebedje in hun oor. ‘Het komt immers vast goed’. Dat was het toch, mam?

En die ‘Bucket-list’? Ach, laat ook maar...

Op 'missie'

Yes! We gaan op missie! Wat klinkt dat hè? Wij gaan op missie in de stad, we gaan op missie in de keuken, we gaan op missie...

Hoe we dat doen?

Wel, 'op missie' gaan is een van de hobby's van onze grote peuterzoon. Als we 'gewoon maar naar buiten' gaan is er natuurlijk niet zoveel aan. Gaan we 'op missie', dan gaat er wat gebeuren! Soms gaan we 'op missie' naar de kaas in de supermarkt, soms naar wat te eten in de keuken, soms gaan we 'op missie' naar verloren speelgoed onder de bank en ook vandaag gaan Joël en mama 'op missie'. Onduidelijk is nog waar de misie dit keer precies over gaat. We lopen buiten en ik vraag hem wat we voor missie gaan doen. Ik verwacht 'op missie' te worden gestuurd naar de speelgoedwinkel voor een nieuwe bal of naar de gouden M voor een kids menu. Maar nee. Zoonlief weet me weer opnieuw te verassen.

'Ik wil een nieuwe vriend, mama. We gaan op missie naar een vriend'. Wow! Ik ben wakker en ik ben voor! Hoe ga je op missie naar een vriend? Ik heb geen concreet plan, maar voor Joël is dit, zoals zoveel, kinderlijk eenvoudig. We lopen een tijdje rond en zien een jongen van een jaar of 8 samen met zijn vader. 'Kijk', zegt Joel, 'dat is mijn vriend'. Vol adoratie loopt hij vlak langs hem en zegt: 'Jij ben mijn vriend'. Jongen, noch vader zien of horen deze, wat ongewone, mededeling maar dat mag de pret niet drukken. Blij dat hij een nieuwe vriend gevonden heeft vervolgt mijn kleine man zijn weg. Volgende missie. 'Stenen zoeken om in het water te gooien'. 

Toch blijft het bij me hangen. Op missie naar een nieuwe vriend. Probeer het eens. Probeer eens op deze manier op stap te gaan. De caissière kan zomaar ineens een vriendin van je worden, of die toevallige voorbijganger ineens een vriend. Geloof me, de wereld ziet er heel anders uit. 

Voor Joël is de wereld om hem heen nog vriendelijk en veilig. Alle volwassen meneren en mevrouwen zijn er om jou te helpen als je bent gevallen of als je papa en mama kwijt bent. Boeven bestaan alleen op youtube en tv en enge mannen zijn hartstikke nep. ('Pff, dat weet je toch mama!').

En zo balanceren we regelmatig op het randje van kinderfantasie, onschuld en realiteit. Natuurlijk zeggen we dat hij niet met onbekende mensen mee moet gaan, niets van mensen aan moet nemen etc.. Natuurlijk wijzen we hem op gevaar en gedoe. Of het binnen komt? Ik weet het niet en laat het maar. Ik kies ervoor mee te gaan in de wereld die de zijne is en, als het er ooit op aankomt, te vertrouwen. Te vertrouwen op bescherming van buiten en van boven en te vertrouwen op de intuïtie van mijn kleine man.

Nu ik inmiddels drie en een half jaar mama mag zijn zie en leer ik dat opvoeden en begeleiden inderdaad voor een groot deel uit loslaten bestaat. Oudere papa's en mama's weten dat al lang natuurlijk. Loslaten begint nu al. Eerder dacht ik dat 'loslaten' pas een item werd als kinderen uit gaan vliegen, als ze naar de andere kant van  de wereld reizen of als ons kroost op zichzelf gaan wonen. Maar nee, loslaten begint al in de speeltuin. Loslaten begint al 's morgens vroeg wanneer onze ochtendknuffel langzaam maar zeker uitmond in een stoeipartij en ik het liefst Levi weg wil trekken onder het knuffelgeweld van zijn grote broer.

En eerlijk is eerlijk, hoe meer ik oefen, hoe makkelijker het me op de een of andere manier af gaat. Ja, ik weet het, nu gaat het nog om kleine stapjes, maar wat voelt het soms als mijlpalen.

'Het komt vanzelf wel,' zei mijn moeder altijd. En ja, heel veel komt ook vanzelf, maar ik zie dan voornamelijk allerhande kruimels, kilo's was, billendoekjes, chaos, stapels afwas en irritante legoblokjes (auw!) Ja, dat komt allemaal vanzelf. Maar alles wat met 'rust, reinheid en regelmaat' te maken heeft? Dat komt geenzins vanzelf, zo lijkt het. 

Totdat... Ik op een dag ontdek dat Joël al lang weet wanneer er een plas komt en dus ineens overdag geen luier meer nodig heeft. Huh? Hebben we geoefend dan? Ik kan het me niet herinneren. Op een dag ontdek ik dat Levi heel netjes met een lepel kan eten. Huh? Dat komt vanzelf! Ik ben met Joël op visite en ineens bedankt hij voor een koekje. Huh? Doet hij thuis nooit... Levi kan ineens blokken bouwen en Joël zelf zijn broek (achterstevoren) aan doen. 

Dus ja, veel dingen komen 'vanzelf'. Een geruststellende gedachte voor een (beetje) een control-freak -mama.

Achterover leunen, zelf laten ontdekken, faciliteren, soms wat sturen en ja, dan komt heel veel 'vanzelf'.

Het helpt manlief en mij om meer en meer relaxed op te voeden en erop te vertrouwen dat veel 'vanzelf' goed komt. En ja, we zitten er met m'n neus bovenop want we willen niks missen. Zo heel vanzelf gaat het nou ook weer niet...

Nou ja, je weet wat ik bedoel. Lieve mede- mama's: laten we alsjeblieft soms lekker de boel de boel laten en accepteren dat sommige dingen 'vanzelf' gaan en andere dingen gewoon anders dan wij plannen. Soms zelfs beter, toch?

Geniet van je relax momentje vandaag en bedenk midden tussen de chaos: 'het komt vanzelf'. Bedankt mam!

We zijn ziek...

We zijn ziek. Het klinkt bijna als een soort status quo, en dat voelt ook zo.
Een van de kinderen is begonnen met een griepje en dit luttele griepje heeft ons allemaal, stuk voor stuk, meerdere keren geveld.

Iedere ochtend wachten we vol spanning af wie vandaag wel doorloopt en wie niet.

En natuurlijk, op een slechte dag was ook mama aan de beurt. Koorts. Keelpijn. Ik kruip in bed, omringd door twee kinderen die 'ineens' ook heel graag in bed willen liggen. Energie en kracht ontbreekt me om hier tegenin te gaan en gelaten aanvaard ik het gestoei en gekibbel rondom me.
'Niet slaan,' roep ik af en toe op goed geluk. Inmiddels weet ik dat empatie in het brein van mijn jongens nog vol in ontwikkeling is dus dat ik niet op heel veel compassie hoef te rekenen.

Bah! vandaag is zo'n dag die ik over wil slaan. Het is een uur later. Het is me, natuurlijk met hulp van manlief, gelukt het bed voor mijzelf alleen te claimen. Wat een weelde! Ik nestel me in mijn eigen wereld. Slapen en pas morgen weer wakker worden graag.
Wat in de woonkamer, een paar meter verderop gaande is, weet ik niet. Het lijkt op een ander universum. Met een flinke dosis zelfmedelijden krijg ik ineens een 'flashback' naar vroeger. Vroeger toen ik ziek was en mama daar was met glaasjes suikerwater (als het heel erg was tenminste). Ik bedenk dat ik nu wel 'suikerwater-ziek' ben en neem als troost nog maar een snoepje. Het lukt om een paar uur te slapen en voel ik me daarna weer wat beter. Ik verzamel alle moed en stap de woonkamer binnen, die inmiddels veranderd is in een echte 'mancave'.
Gelukkig ontbreekt het me nog steeds aan energie om me ook maar ergens druk om te  maken en gelaten laat ik de troep de troep en probeer onopvallend neer te strijken op een hoekje van de bank.

Gelukkig duurt mijn koorts maar een dag en ben ik al snel weer voldoende opgeknapt om me wel druk te maken om van alles en me diep te schamen voor mijn 'mannengriep'. Tjonge, een dag koorts en gelijk in bed gaan liggen. Waar is de tijd gebleven dat ik met hoge koorts een kind op de wereld zette? Oké, extreme gedachte maar toch. Hup, kom maar weer op met die mama- power.
Omdat ik het gevoel heb dat ik een week binnen heb gezeten, ga ik lekker met Joël naar buiten vandaag. Helaas is dit voor mijn kleine grote zoon de trigger en ja hoor, de volgende dag weer hoge koorts.

'Mama ik ben ziek'. Overbodige mededeling, want een blik op zijn rode wangen en waterige oogjes zegt genoeg. Natuurlijk kom ik gelijk in actie. Koorts meten. 'Kom, even kijken hoe hoog je koorts is' zeg ik. Uit het bed een resoluut armgebaar. 'Nee, nooit', klinkt het overtuigd. Gevolgd door: 'ik heb 25.16'. En hoe ik het daarna ook nog probeerde, de koorts werd niet gemeten en bleef 25.16.
Omdat het er gedurende de dag niet beter op werd, probeerde ik paracetamol. Een pilletje en lekker slapen. Maar nee. Geen pilletje. Onze Joël gelooft alleen in 'vitamimen' en heeft dan ook heel wat sinaasappeltjes weg gewerkt. Ja jochie, zelfs ziek zijn doe jij op jouw eigen manier.
Hij drinkt erg slecht en dat baart ons zorgen. Keelpijn. Hoe vaak ik ook zeg dat drinken dan juist goed is, nee is nee. (Kan ik wat van leren...).
Wat hebben we hem achterna gelopen. Water, thee, nou, vooruit dan maar cassis, limonade of cola misschien? Weg alle opvoedidealen. Welkom alle zoetigheid. Ingehaald door de realiteit zijn we in de weer met snoep, ijs en suikers.
Joel wil wel chips. Nee geen beren chips, die zijn voor baby's. Klopt. 'Ik wil echte chips, opa en oma chips', zegt hij. Ik antwoord hem zoals zo vaak: 'Die heb ik niet in huis, dan moeten we eerst naar de winkel'. Geïrriteerd antwoord hij dat opa en oma wel chips hebben en dat die tenminste nooit naar de winkel hoeven. Ja jochie, wen er maar aan. Bij opa's en oma's is alles beter. Dat hoort ook zo.

En zo 'rommelden' we een beetje door. Afspraken werden aan de lopende band afgezegd want zelf ziek of kinderen ziek. Het maakt niet uit, we zijn min of meer aan huis gekluisterd.

Maar... er lijkt verbetering! De lente komt eraan! Open die ramen en deuren en weg alle griep! Op het moment dat ik dit schrijf (jullie lezen dit een poosje later:-) lijkt het zonnetje weer te schijnen in huize Surachot. De koorts is bij iedereen al een hele dag weg en voorzichtig komt er weer wat vrolijkheid. Joël z'n grote wens op dit moment is poffertjes eten (gaan we regelen jongen!) en Levi wil alleen maar 'mama'. Kunnen we ook (bijna altijd) regelen.

Wat zijn we blij met dit voorzichtige zonnetje. Met een glimlach verheug ik me op de dag dat ik mijn winterkleren op kan ruimen en weg kan leggen. Voor heel lang...

Enne... omdat alles wat je aandacht geeft nou eenmaal groeit, neem ik me ook voor om niet meer uitgebreid te bloggen over griep, je weet maar nooit😉

Een gezonde week voor jullie allemaal!