Op 'missie'

Yes! We gaan op missie! Wat klinkt dat hè? Wij gaan op missie in de stad, we gaan op missie in de keuken, we gaan op missie...

Hoe we dat doen?

Wel, 'op missie' gaan is een van de hobby's van onze grote peuterzoon. Als we 'gewoon maar naar buiten' gaan is er natuurlijk niet zoveel aan. Gaan we 'op missie', dan gaat er wat gebeuren! Soms gaan we 'op missie' naar de kaas in de supermarkt, soms naar wat te eten in de keuken, soms gaan we 'op missie' naar verloren speelgoed onder de bank en ook vandaag gaan Joël en mama 'op missie'. Onduidelijk is nog waar de misie dit keer precies over gaat. We lopen buiten en ik vraag hem wat we voor missie gaan doen. Ik verwacht 'op missie' te worden gestuurd naar de speelgoedwinkel voor een nieuwe bal of naar de gouden M voor een kids menu. Maar nee. Zoonlief weet me weer opnieuw te verassen.

'Ik wil een nieuwe vriend, mama. We gaan op missie naar een vriend'. Wow! Ik ben wakker en ik ben voor! Hoe ga je op missie naar een vriend? Ik heb geen concreet plan, maar voor Joël is dit, zoals zoveel, kinderlijk eenvoudig. We lopen een tijdje rond en zien een jongen van een jaar of 8 samen met zijn vader. 'Kijk', zegt Joel, 'dat is mijn vriend'. Vol adoratie loopt hij vlak langs hem en zegt: 'Jij ben mijn vriend'. Jongen, noch vader zien of horen deze, wat ongewone, mededeling maar dat mag de pret niet drukken. Blij dat hij een nieuwe vriend gevonden heeft vervolgt mijn kleine man zijn weg. Volgende missie. 'Stenen zoeken om in het water te gooien'. 

Toch blijft het bij me hangen. Op missie naar een nieuwe vriend. Probeer het eens. Probeer eens op deze manier op stap te gaan. De caissière kan zomaar ineens een vriendin van je worden, of die toevallige voorbijganger ineens een vriend. Geloof me, de wereld ziet er heel anders uit. 

Voor Joël is de wereld om hem heen nog vriendelijk en veilig. Alle volwassen meneren en mevrouwen zijn er om jou te helpen als je bent gevallen of als je papa en mama kwijt bent. Boeven bestaan alleen op youtube en tv en enge mannen zijn hartstikke nep. ('Pff, dat weet je toch mama!').

En zo balanceren we regelmatig op het randje van kinderfantasie, onschuld en realiteit. Natuurlijk zeggen we dat hij niet met onbekende mensen mee moet gaan, niets van mensen aan moet nemen etc.. Natuurlijk wijzen we hem op gevaar en gedoe. Of het binnen komt? Ik weet het niet en laat het maar. Ik kies ervoor mee te gaan in de wereld die de zijne is en, als het er ooit op aankomt, te vertrouwen. Te vertrouwen op bescherming van buiten en van boven en te vertrouwen op de intuïtie van mijn kleine man.

Nu ik inmiddels drie en een half jaar mama mag zijn zie en leer ik dat opvoeden en begeleiden inderdaad voor een groot deel uit loslaten bestaat. Oudere papa's en mama's weten dat al lang natuurlijk. Loslaten begint nu al. Eerder dacht ik dat 'loslaten' pas een item werd als kinderen uit gaan vliegen, als ze naar de andere kant van  de wereld reizen of als ons kroost op zichzelf gaan wonen. Maar nee, loslaten begint al in de speeltuin. Loslaten begint al 's morgens vroeg wanneer onze ochtendknuffel langzaam maar zeker uitmond in een stoeipartij en ik het liefst Levi weg wil trekken onder het knuffelgeweld van zijn grote broer.

En eerlijk is eerlijk, hoe meer ik oefen, hoe makkelijker het me op de een of andere manier af gaat. Ja, ik weet het, nu gaat het nog om kleine stapjes, maar wat voelt het soms als mijlpalen.

'Het komt vanzelf wel,' zei mijn moeder altijd. En ja, heel veel komt ook vanzelf, maar ik zie dan voornamelijk allerhande kruimels, kilo's was, billendoekjes, chaos, stapels afwas en irritante legoblokjes (auw!) Ja, dat komt allemaal vanzelf. Maar alles wat met 'rust, reinheid en regelmaat' te maken heeft? Dat komt geenzins vanzelf, zo lijkt het. 

Totdat... Ik op een dag ontdek dat Joël al lang weet wanneer er een plas komt en dus ineens overdag geen luier meer nodig heeft. Huh? Hebben we geoefend dan? Ik kan het me niet herinneren. Op een dag ontdek ik dat Levi heel netjes met een lepel kan eten. Huh? Dat komt vanzelf! Ik ben met Joël op visite en ineens bedankt hij voor een koekje. Huh? Doet hij thuis nooit... Levi kan ineens blokken bouwen en Joël zelf zijn broek (achterstevoren) aan doen. 

Dus ja, veel dingen komen 'vanzelf'. Een geruststellende gedachte voor een (beetje) een control-freak -mama.

Achterover leunen, zelf laten ontdekken, faciliteren, soms wat sturen en ja, dan komt heel veel 'vanzelf'.

Het helpt manlief en mij om meer en meer relaxed op te voeden en erop te vertrouwen dat veel 'vanzelf' goed komt. En ja, we zitten er met m'n neus bovenop want we willen niks missen. Zo heel vanzelf gaat het nou ook weer niet...

Nou ja, je weet wat ik bedoel. Lieve mede- mama's: laten we alsjeblieft soms lekker de boel de boel laten en accepteren dat sommige dingen 'vanzelf' gaan en andere dingen gewoon anders dan wij plannen. Soms zelfs beter, toch?

Geniet van je relax momentje vandaag en bedenk midden tussen de chaos: 'het komt vanzelf'. Bedankt mam!