Op avontuur

Hebben jullie dat ook? Een Bucketlist? Iedereen heeft tegenwoordig een ‘dit-wil-ik-doen-voor-ik-er-niet-meer-ben-lijst’. Er worden zelfs boeken en voorgedrukte bucketlists verkocht zodat je ook hier zelf niet meer over na hoeft te denken. Kijk af en toe in je ‘bucketlist-boek’ en je weet weer wat je te doen staat in het leven.

Nou, weet je... ik beken. Ik ben fan en heb ook een lijst. Ik heb zelfs een boek! Ik vind het heerlijk om weg te dromen bij alles wat nog zou kunnen. Ervan uitgaand dat ik nog genoeg leven voor me heb, alle energie en financiële middelen ligt de wereld open! Vooruit, een exclusief inkijkje in mijn ‘bucketlist’:

• Met man en kinderen op wereldreis
• Egg coffee drinken, natuurlijk het liefst in Hanoi, Vietnam zelf! ( kijk zelf maar, koffie met ei👍🏼) https://youtu.be/AoWhCJHpYpI
• Een boek schrijven, of twee of drie
• Vloeiend een andere taal spreken
• En nog heel erg veel meer.

Is het allemaal realistisch? Ach vast niet, maar weet je, als er niets meer te dromen is ga je dood. Tenminste... ik dan... denk ik.

Bovendien denk ik dat zo’n bucketlist wel met me mee zal groeien en zal er over een aantal jaar iets op staan als: nog 1x biefstuk eten met mijn eigen tanden of de rollator race winnen.

Hierover nadenkend besef ik me dat deze dromen leuk en misschien zelfs waardevol zijn (beginnen niet heel veel acties met een droom of gedachte?) maar dat dit alles uiteindelijk niet eens het grootste avontuur is. Natuurlijk klinkt het groots om naar Thailand te vertrekken, klinkt het bijna surrealistisch om alles achter je te laten, maar eigenlijk.... voor mij is het grootse en meest spannende avontuur het grootbrengen van onze jongens. Dat is tien keer zo 'eng' dan verhuizen of andere ‘dwaze’ dingen doen.

Is het namelijk niet wat veelomvattend, het ‘totaalpakket’ in de opvoeding? Het lichamelijke stuk, maar ook geestelijk, emotioneel, cognitief, sociaal. Zijn de tanden goed
gepoetst, wat zit er nou weer voor rare bobbel achter dat oortje, spelen ze wel genoeg met andere kindjes, klimmen en stoeien ze wel genoeg, eten ze goed en worden ze uitgedaagd? Bieden we ze voldoende te puzzelen, kleuren, ontdekken? Prikkelen we de boys om zich te ontwikkelen? Voelen ze zich veilig, vertrouwd? Hebben ze genoeg rust? Zitten we er teveel bovenop of juist te weinig? Waarom snap ik de boze buien van de jongens soms niet en waarom schoot ik nou weer uit mijn slof terwijl het niet nodig was?

En voor later: krijgen ze genoeg te zien van kunst, cultuur, geschiedenis, sport, godsdienst? Groeien ze op in een stimulerend sociaal klimaat? Pffff... en weet je wat het ergste is? Je kunt het maar 1x doen! We krijgen als papa en mama maar één kans om het goed te doen of te verknallen. En trouwens... wie geeft de garantie dat, wanneer wij alles ‘goed’ zouden doen, het ook daadwerkelijk ‘goed’ met de jongens komt? Niemand. Helemaal Niemand. En daarom is dit een super spannend avontuur. Een avontuur waarin wij de regie niet hebben en een avontuur waar we nooit meer uit kunnen (of willen) stappen. Het ultieme ‘wie A zegt moet ook B zeggen-avontuur’. Geen weg terug.

‘Voelen, moet je’, advies van manlief. ‘Gewoon aanvoelen wat ze nodig hebben. Je hebt je intuïtie toch?’ Eerlijk is eerlijk, mijn intuïtie zegt de laatste tijd niet heel veel meer dan ‘slaap’ of ‘koffie’. Met deze twee ingrediënten ga ik de wereld en de jongens niet redden.

Pffff pittig hoor...Ik ga terug naar mijn mannen. Geef ze een extra knuffel en fluister een extra gebedje in hun oor. ‘Het komt immers vast goed’. Dat was het toch, mam?

En die ‘Bucket-list’? Ach, laat ook maar...