Angst en quality time in de nacht. 

Eindelijk is het zover... Ik heb me, geheel volgens plan, geïnstalleerd op de bank. 
Boek: Check 
Thee: Check
Grote gevulde koek: Check (!!)

Vandaag hebben wel alles zorgvuldig gepland en voorbereid. En wonder boven wonder, tot nu toe verloopt onze planning geheel vlekkeloos. De hele dag hebben we met z'n allen genoten van de prille zonnestralen die de lente ons gaf. We hebben met de jongens buiten gespeeld, tikkertje gedaan, we hebben buiten gegeten, we hebben veel gelopen en mama is getemd. Jongens ook. Met rode wangen en open monden liggen ze, lekker vroeg, in een diepe slaap. 
Manlief ziet zijn kans en glipt door de voordeur naar buiten, op naar de 'vrijheid'  en ik, ik gun mezelf een hele avond lezen en hoop nu eindelijk eens door die cliffhanger heen te komen die al dagen in mijn hoofd rondspookt. 

De serene rust in huis duurt welgeteld 20 minuten. Verzonken in het verhaal, mezelf afvragend of Daniel die Julian nu nog een keer vinden zal, hoor ik het lawaai niet. Ik zie het gevaar niet aankomen en wordt ruw gewekt door een tweestemmig koor uit de slaapkamers.'Mamaaaaaaaaa!' Hart in m'n keel. Er moet iets vre-se-lijk mis zijn! Een pure paniek klinkt door de stemmen van mijn mannen heen. Ik snel naar de slaapkamers (ja, wie nou eerst?). Automatisch vlieg ik naar de kamer van de jongste, til hem op en haast me naar de kamer van de oudste... 
Inmiddels ben ik erachter welk een drama zich afspeelde. Rakelings langs het slaapkamerraam gaat een ambulance met gillende sirene voorbij. Het blauwe licht verlicht de kamers, het lawaai gaat in de stilte van de avond door merg en been en mijn jongens werden ruw gewekt. Ik merk dat de paniek vooral bij Joël zit en dat Levi voornamelijk huilt omdat zijn broer dat ook doet.
Ik slik een heel naar woord in. (...). Daar gaat mijn avondje! Heel zwaar geïrriteerd begin ik aan mijn 'klus' de rust te herstellen. 
Met gillende dreumes op mijn arm en schreeuwende peuter aan mijn been ben ik in de weer met beddengoed. Ervaring leert dat bij paniek maar een plek echt veilig is: het ‘grote’ bed. Wanneer we, omringd door een wirwar van kussens en dekens geïnstalleerd zijn zit ik daar met twee verdrietige hummeltjes. En wat ben ik gelukkig. Kleine Levi hangt over m'n schouder. Is alweer half in slaap. 'Grote' Joël hangt tegen me aan en klaagt zijn nood over hoe zwaar zijn leven wel niet is. En we kletsen. Ik weet dat dit de manier is om dit mannetje weer tot rust te brengen. We praten over bang zijn, we noemen alles op waar we bang voor kunnen zijn (hoewel, alles... we beperken ons maar tot dieven, krokodillen en sirenes) en we bedenken wat we kunnen doen als we bang zijn. Mijn boek ben ik vergeten. Een uur lang praten, zingen en bidden we. Ik ben dankbaar voor deze extra quality time met mijn grote zoon en val tegelijk met beide boys in een rustige slaap. Eerlijk is eerlijk; voor lezen was ik toch te moe. 

Maar... over het algemeen mogen we niet klagen. De jongens maken goeie nachten en vallen doorgaans zeer op tijd in slaap. 
Zo ook gisteren. Jongens in bed en mama een dagelijks rondje door het huis. Ik verbaas me altijd over het slagveld na een dag 'gewoon' geleefd te hebben. Speelgoed overal, etensresten, kleding, half opgebouwde lego projecten. Na het bed- ritueel staat en ligt alle troep als een soort stilleven te wachten. Maar nee, corrigeer ik mezelf. Het is geen troep. Het zijn de getuigen van een gezinsleven waarin we de sporen na laten. Ik ontdek de creativiteit van mijn grote zoon als ik de tijd neem zijn bouwwerken te inspecteren. Ik zie de pogingen van mijn kleine zoon om 'netjes' te eten als ik een tafel vol yoghurt resten zie. De natte kleding in de badkamer vertelt me dat de jongens enorm hun best doen om zindelijk te worden (bij Joël is dit trouwens al grotendeels gelukt, wat zijn we blij!).
Tijdens mijn dagelijkse rondje opruimen kom ik er ook achter dat er in het hele huis nog welgeteld twee luiers aanwezig zijn. Alle tassen worden doorzocht, onder bedden en achter kastjes wordt gekekeken, maar helaas. Op dit soort momenten verzucht ik dat het wellicht.
toch handig is om een en ander toch wat strakker te organiseren.
Gelukkig is het nog vroeg genoeg om naar de winkel te gaan en manlief bied zich, de 'vrijheid' ruikend, direct aan. 
De deur valt net dicht en ja hoor, daar hebben we Joël. 
Wakker. Kan niet meer slapen. Onzin, vind ik. Liggen, ogen dicht en dromen. 'Droom van de trein', het is bijna een commando van mijn kant. Lukt (natuurlijk) niet. Wakker. ‘Ik heb het warm. Nee toch koud. Ik wil een andere deken. Ik wil drinken. Ik wil papa, waar is papa, waarom is papa er niet. Ik wil niet bij jou. Mama waar ben je nou, ik wil bij jou’. Peuter weet me behoorlijk te 'entertainen' vanavond.
Inmiddels is het al erg laat geworden en ik vraag me ook wel een beetje af waar manlief blijft. Maar dan krijg ik een appje: *pling*- Heb je nog honger?
*pling* ik sta bij de chinees- * pling* - wil je dat lekkere gerecht van vorige keer?. 
Nee, ik heb geen honger. Heb net lopen snaaien in de keuken en ik ben heel erg vol van twee tosti's, een bak yoghurt, wat koekjes en een komkommer. 
In plaats daarvan is mijn antwoord: 'Chinees? Ja hoor, lekker...'
Zoonlief doet intussen echt zijn best om in slaap te vallen en het lijkt net rustig te worden tot de deur open gaat en papa met tassen vol de huiskamer binnen stapt. Als door een wesp gestoken veert peuter op uit bed. 'Papa!' Hij weet dat papa nooit met lege handen thuis komt dus zijn eerste vraag is: 'wat heb je meengenomen?'
Papa stalt de bakjes uit op tafel. En dan... Voor ik het weet zit zoonlief samen met zijn vader aan en zelfs op de tafel. Wat is dat kind blij! Hij eet, en hij eet en hij eet. Ik verbaas me werkelijk over alles wat in dat kleine lijf verdwijnt. Spek, eend, vis, bami, rijst, groenten... Zolang het uit Azië komt vind hij het lekker. Waar ik al lang gestopt ben met eten gaat hij nog een ronde door. 
Inmiddels ben ik moe en langzaam trek ik me terug. De mannen 'feesten' nog even door. Ik zie een gezamelijke hobby, ik zie een vader en een zoon die meer op elkaar lijken dan ik me ooit realiseerde en het kan me niks schelen dat het al lang kinderbedtijd is en dat Joel met zijn handjes eet en dat hij op de tafel zit en eigenlijk elke 'regel' met voeten treed. Ik zie een papa en een zoon die elkaar begrijpen en genieten van het eten en elkaar. Gerust en met een gevulde maag zoek ik mijn bed. Het is goed zo. Weltrusten! Zie jullie morgen mannen!

En vannacht...? Ben benieuwd. Slapen misschien..?